Κάποτε μ' άρεσε αυτή η βόλτα.... Από την Μανωλάκη ως τις Εργατικές της Γιάννουλης με τα πόδια. Ειδικά την άνοιξη όταν ο καιρός ήταν γλυκός κι η μέρα όμορφη. Περνούσα από την γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο, με τις ιτιές, τα πλατάνια, τις ακακίες σ\' έναν πράσινο οργασμό, με τον Πηνειό να αργοσέρνεται τεμπέλικα προς τα Ταμπάκικα. Κατέβαινα στο Αλκαζάρ, από εκεί στο κολυμβητήριο, στα αναχώματα, στην γέφυρα της έξω κοίτης, δίπλα στο Αισθητικό..
Υπέροχη διαδρομή.. ένοιωθα, άκουγα, μύριζα τον ασταμάτητο καλπασμό της επελαύνουσας Ανοιξης - έχετε ακούσει το bolero του Ravel; Οργασμός ζωής. Οργασμός έρωτα.
Κάποτε...
Ύστερα ήρθαν τα έργα...
Δεν ξέρω γιατί «τα έργα» θα πρέπει να είναι συνυφασμένα με την καταστροφή ενώ η λέξη εμπεριέχει την δημιουργία. Η κατάντια της λέξης όμως συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Πρώτα, το ανεκδιήγητο λιμανάκι με τις ασφάλτινες διαδρομές στην κοίτη. Ύστερα η αποψίλωση των αναχωμάτων με το πρόσχημα - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - της παγωνιάς που έκαψε τα δέντρα. Έπειτα η ισοπέδωσή τους για να γίνουν δρόμοι, δακτύλιοι και άλλα θαυμαστά. Τέλος, ο βιασμός της νέας κοίτης με την καταστροφή δεκάδων στρεμμάτων παραποτάμιου δάσους και την καθετοποίηση των πρανών απλά και μόνο για να «δουλέψει» το λιμανάκι του Τσελιγκοσερίφη.
Τώρα η διαδρομή μοιάζει με πορεία σε ερείπια. Τώρα η διαδρομή είναι καταναγκασμός.
Δεν θα την ξανακάνω με τα πόδια. Μόνο με αυτοκίνητο. Να περνάει γρήγορα το τοπίο να μην το βλέπω. Αντί -οικολογικό μεν αλλά ανθρώπινο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου