Ο Σκανδαλίδης και ο Κατσίγαρος

Διαβάζω την είδηση ξανά και ξανά .

Με έγγραφο του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστα Σκανδαλίδη, αναφορικά με τη διαχείριση των αποβλήτων ελαιοτριβείων, το οποίο διαβιβάστηκε στη Βουλή, σημειώνεται ότι τα περισσότερα ελαιουργεία, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι επιχειρήσεις μικρής κλίμακας, δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος εγκατάστασης μεθόδου διαχείρισης των αποβλήτων.  Προκειμένου λοιπόν να ξεπεραστούν τα εμπόδια, οικονομικά και χωροτακτικά, η όποια μέθοδος επιλεγεί θα πρέπει να εφαρμοστεί επί το πλείστον συλλογικά, με κεντρική επεξεργασία των υγρών αποβλήτων, όπου αυτό είναι δυνατό. Έτσι θα επιτυγχάνεται η επιλογή της καταλληλότερης περιβαλλοντικά μεθόδου, με σημαντικά οικονομικότερο τρόπο, και προς το σκοπό αυτό ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης έχει χαρακτηρίσει πολύ σημαντικό τον ρόλο των τοπικών αυτοδιοικήσεων, για τη δημιουργία τέτοιων μονάδων αλλά και επιπλέον μονάδων που θα δίνουν πρόσθετη αξία στα υποπροϊόντα.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Υπάρχει υπουργός που διένειμε και μάλιστα γραπτά και μέσα από επίσημο έγγραφο ΤΕΤΟΙΑ δήλωση;  Ας δούμε τη λεπτομέρεια:

και προς το σκοπό αυτό ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης έχει χαρακτηρίσει πολύ σημαντικό τον ρόλο των τοπικών αυτοδιοικήσεων, για τη δημιουργία τέτοιων μονάδων

Καλεί λοιπόν ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων την Τοπική Αυτοδιοίκηση να κατασκευάσει μονάδες επεξεργασίας αποβλήτων ώστε να διαχειρίζεται τα απόβλητα των ελαιοτριβείων, γιατί λέει είναι στην πλειοψηφία τους μικρές επιχειρήσεις και δεν αντέχουν το κόστος. 

Και η αρχή: «ο ρυπαίνων πληρώνει» που πάει Κώστα μου; Με βάση ποια λογική ο δημότης θα πληρώσει την επεξεργασία των αποβλήτων του ρυπαντή; Εμ κερατάς, εμ δαρμένος ο έρμος ο δημότης υπουργέ μου; Κι αν σε διαβάζουν και άλλοι επαγγελματίες που νομίζουν ότι δεν μπορούν να σηκώσουν «το κόστος» Κώστα μου και πουν κι αυτοί: «Φτιάξε μας κι εμάς ρε κράτος μια εγκατάσταση να μας καθαρίζεις τις βρομιές μας» τι θα κάνουμε;  Αν αυτοί για παράδειγμα είναι οι τυράδες; Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μετατραπεί σε καθαρίστρια του κάθε «φτωχού» επιχειρηματία που δηλώνει ότι δεν μπορεί να σηκώσει το κόστος μιας τέτοιας εγκατάστασης;  

Ας κάνω όμως τον ανόητο και ας δεχτώ ότι η Χι περιφέρεια ή ο Ψι δήμος, κατασκευάζει  την εγκατάσταση γιατί αυτός έχει λεφτά και αντέχει το κόστος (εντάξει, μη γελάτε, εγώ και ο υπουργός είπαμε ένα αστειάκι). Ποιος θα πληρώνει τα λειτουργικά έξοδα της μονάδας Κώστα μου; Θα επιβάλει ο Δήμος τέλος χρήσης της μονάδας στον επιχειρηματία; Υπάρχει παρόμοιο νομοθετικό πλαίσιο; Αν όχι, γιατί δεν το φτιάχνετε πρώτα και μετά να μας πείτε τις μπούρδες σας;  Ναι, μπούρδες Κώστα. Διότι αν δεν αλλάξεις το νομοθετικό πλαίσιο και πεις ότι ο Δήμος πληρώνεται για παράδειγμα για κάθε βυτίο που μπαίνει στην μονάδα, σε πληροφορώ ότι ΟΛΟΙ οι φτωχοί επιχειρηματίες θα εξακολουθήσουν να πετάνε τον κατσίγαρο ή το τυρόγαλο ή κάθε βρωμιά σε ρέματα, ποτάμια, λίμνες, θάλασσες πηγάδια ή γεωτρήσεις. Μη μου πεις ότι τα παραλέω. Αν το νομίζεις, μάθε ότι βρέθηκε ΕΝΑΣ επιχειρηματίας ο οποίος είχε την ατυχή έμπνευση να φτιάξει μια τέτοια μονάδα επεξεργασίας τυρόγαλου στην Καρδίτσα. Πίστευε ο άνθρωπος ότι το κράτος λειτουργεί και ότι όλοι οι τυράδες θα σπεύσουν να του δώσουν το τυρόγαλό τους για επεξεργασία. Σε πληροφορώ υπουργέ μου ότι το εργοστάσιο αυτό ΕΚΛΕΙΣΕ.  Έκλεισε επειδή σχεδόν κανένα τυράδικο της Θεσσαλίας δεν του πήγαινε το τυρόγαλο. Έκλεισε επειδή το τυρόγαλο το πετάνε ΤΖΑΜΠΑ στα ρέματα και στα ποτάμια. Έκλεισε επειδή οι τυράδες είναι τόσο φτωχοί που δεν θέλουν να πληρώνουν ούτε σεντ για την επεξεργασία των αποβλήτων. Έκλεισε επειδή κάποιοι σαν κι εσένα κυβερνάνε αυτόν τον τόπο. Ερασιτέχνες, φίλε Κώστα. Ερασιτέχνες. Ειλικρινά ντρέπομαι επειδή κάποτε, σε στήριξα για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς δεν εκλέχθηκες...

Αν θέλεις Κώστα να κάνεις διαφορές και να βάλεις τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να «σβήσεις» από το λεξιλόγιό σου λέξεις όπως «επιχορήγηση», «κράτος», «επιδότηση».  Στο μυαλό των «φτωχών επιχειρηματιών» αυτά μεταφράζονται σε «τζάμπα, κονόμα, αρπαχτή, κορόιδα». Μίλα με κίνητρα και αντικίνητρα.  Δώσε τις βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές επεξεργασίας αποβλήτων, θέσπισε παραμέτρους και οριακές τιμές ρύπων, δείξε στους «φτωχούς» το δρόμο της συνεταιριστικής ή ομαδικής επεξεργασίας, στείλε το μήνυμα ότι σε ένα χρόνο από σήμερα, θα περιμένεις αποτελέσματα με βάση αυτά που τους είπες και άστους να συνεργαστούν μεταξύ τους. Αν δεν το κάνουν, γύρνα σε ένα χρόνο και ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ όλους.

Αν αυτό δεν το μπορείς, παραιτήσου.

Μονόδρομος

Μετά το σοκ της δημοσιονομικής προσαρμογής, που βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί, η Ελλάδα ως κρατική οντότητα αλλά πολύ περισσότερο ως κοινωνικός χώρος, έχει ανάγκη να χαράξει μια πορεία ανάκαμψης και ανάπτυξης της παραγωγής, της ανταγωνιστικότητας, της οικονομίας της. Τούτο δεν είναι απλά μια κοινότοπη δήλωση που επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα πολιτικοί σχεδόν όλου του φάσματος αλλά ζωτική ανάγκη.  Με ποιους όρους όμως, ποιο τρόπο και προς ποια κατεύθυνση θα αναπτυχθεί η χώρα; Τι μπορεί και πρέπει να αναπτύξει και πως θα το κάνει;

Δεν φιλοδοξώ να ορίσω ή να υποδείξω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πατρίδας μας γιατί θα κινδυνεύσω να επαναλάβω στερεότυπα που αλυσοδένουν την φαντασία, την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα των Ελλήνων και των πολιτικών. Θεωρώ ότι πολλοί από εμάς μπορούμε να συμβάλουμε δείχνοντας απλά τον τρόπο που θα μπορούσε να δράσει η πολιτεία ώστε να ενισχύσει ακριβώς αυτές της αξίες του Έλληνα οι οποίες στα πλαίσια μιας υγιούς αγοράς θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αναπτυξιακά θαύματα.

Είναι νομίζω κοινά αποδεκτό ότι η ελληνική επιχειρηματικότητα πρέπει να αποκτήσει εξωστρέφεια. Να παράξει εκείνα τα προϊόντα και να σχεδιάσει και προσφέρει εκείνες τις υπηρεσίες που  ζητούν οι αγορές. Να επιλέξει τις αγορές στις οποίες μπορεί να έχει γρήγορη και εύκολη πρόσβαση. Να έχει την ευελιξία προσαρμογής στις μεταβολές των αγορών οι οποίες πολλές φορές αλλάζουν ταχύτατα.

Για να το πετύχει αυτό η ελληνική οικονομία θα πρέπει ο ιδιωτικός τομέας με τις κρατικές δομές να συνεργαστούν αρμονικά και αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, επιμελητήρια ή επαγγελματικές ενώσεις σε συνεργασία με τους εμπορικούς ακόλουθους των ελληνικών διπλωματικών αποστολών ανά τον κόσμο, μπορούν να αναλύουν δεδομένα αγορών ή καταναλωτικές συνήθειες και να διαθέτουν τα αποτελέσματα των αναλύσεων τους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μάλιστα κωδικοποιημένα με τη μορφή εξαγωγικών ευκαιριών. Όχι μόνο, αλλά το κάθε επιμελητήριο ή η κάθε επαγγελματική ένωση να  ειδοποιεί ή κινητοποιεί ή επιμορφώνει τους σχετικούς επιχειρηματίες για ευκαιρίες εξαγωγών, για καταναλωτικές συνήθειες , για ιδιαιτερότητες στην προσέγγιση της κάθε αγοράς, για φορολογικά ή νομικά θέματα, για μεγάλες εμπορικές ευκαιρίες, για τρόπους και κόστος μεταφοράς. Ακόμα παραπέρα, Έλληνες επιχειρηματίες θα μπορούσαν να έρχονται σε απ’ ευθείας επαφή με τους καταλλήλους μηχανισμούς προβολής, διάθεσης ή διανομής ελληνικών προϊόντων στην αλλοδαπή. Τα παραπάνω θα πρέπει να μετατραπούν από ευχές σε πραγματικά λειτουργικό μηχανισμό και κάτι τέτοιο ούτε δύσκολο ούτε δαπανηρό είναι. Εν μέρει συμβαίνει ήδη αλλά χαοτικά, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πρόγραμμα και κυρίως στηρίζεται στις ικανότητες μεμονωμένων προσώπων.

Αυτό που θα παρατηρηθεί έντονα το επόμενο χρονικό διάστημα είναι η έλλειψη μετρητών. Εν μέρει αυτή η έλλειψη θα οφείλεται σε πραγματικούς λόγους, εν μέρει θα είναι αποτέλεσμα της ψυχολογίας της ήττας μεριδίου των αποταμιευτών. Η Ελλάδα έχει επιτακτική ανάγκη κάτω από αυτές τις συνθήκες να αναζητήσει επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό. Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής δημιουργούν ένα καλό υπόβαθρο το οποίο θα πρέπει να εξελιχθεί και εμπλουτισθεί με άλλες δράσεις, αποφάσεις και μέτρα ώστε να δημιουργηθούν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Η κεντρική πολιτεία οφείλει να προβάλει με κάθε ευκαιρία και σε όλο τον κόσμο τα ελληνικά προτερήματα. Να πληροφορεί και ενημερώνει για την φορολογική πολιτική, την εργατική νομοθεσία, την δυνατότητα συγχρηματοδότησης με ελληνικά ιδιωτικά κεφάλαια επιχειρηματικών δράσεων, να εκδίδει συχνά αναφορές σχετικά με την αγορά και την παραγωγή της χώρας. Τα παραπάνω προϋποθέτουν μια σχετική σταθερότητα στο νομοθετικό πλαίσιο που θα πρέπει να συν-αποδεχτούν και υποστηρίξουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παραγωγική διαδικασία (βιομηχανία, μεταποίηση, εμπόριο, συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς). Οι ίδιοι θα κληθούν να ασκούν κάθε φορά τις σχετικές πιέσεις προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις ώστε το παραπάνω πλαίσιο να παραμένει σταθερό ή να ενισχύεται και εξελίσσεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σε επίπεδο Τοπικής αυτοδιοίκησης κάθε βαθμίδας ή σε τοπικό επίπεδο, η πολιτεία μέσω των ΟΤΑ και η ιδιωτική πρωτοβουλία θα πρέπει να προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια σε επενδυτές, όπως η παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σχετικά με ζητήματα τοπικής φορολογίας, διαδικασιών αδειοδότησης, χωροθέτησης, δικτύων υποδομών, εξεύρεση τοπικών συνεργατών. Η τοπική αυτοδιοίκηση και τα κατά τόπους επιμελητήρια θα μπορούσαν να αναλάβουν ακόμη και εξ ολοκλήρου την διεκπεραίωση των διαδικασιών αδειοδότησης επενδύσεων ανάλογα με το μέγεθος ή τις αναπτυξιακές προοπτικές των.

Τα παραπάνω απαιτούν ριζική αλλαγή πρώτ’ απ’ όλα στον τρόπο σκέψης όλων. Απαιτούν συνειδητοποίηση ότι το κράτος δεν υπήρξε ούτε θα μπορέσει ποτέ να γίνει καλός επιχειρηματίας. Απαιτούν κατανόηση ότι το κράτος δεν μπορεί να μοιράζει χρήματα για επενδύσεις αλλά να δημιουργεί ευκαιρίες και κλίμα. Τα παραπάνω απαιτούν αλλαγή στάσης απέναντι στο χρήμα και την επένδυση όλων όσων κατέχουν κεφάλαια: μόνο η κυκλοφορία μπορεί να εξασφαλίσει ή να αυξήσει το κεφάλαιο. Απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας από τον τραπεζικό κλάδο, έστω κι αν χρειαστεί να ωθηθεί σε αυτή την αλλαγή: η χρηματοδότηση υγιών επιχειρηματικών σχεδίων είναι ο μόνος τρόπος οι ελληνικές τράπεζες να αναδειχθούν ξανά στις κορυφαίες θέσεις της Βαλκανικής και της Ευρώπης. Απαιτεί αλλαγή προσανατολισμού, στάσης  και θέσεων του συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο ο συνεχής και ουσιαστικός έλεγχος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και των κρατικών παρεμβάσεων μπορούν να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας, επίπεδο ζωής και ευημερία. Η ενοχοποίηση του επιχειρείν, της επιδίωξης του κέρδους, της ανάπτυξης είναι οι πληγές που κληροδότησε μια ανώμαλη εποχή που κράτησε κοντά εξήντα  χρόνια στην πατρίδα μας. Καιρός να αλλάξουμε αν θέλουμε όχι απλά να ξεπεράσουμε την κρίση αλλά να μην βρεθούμε ποτέ ξανά στην ίδια θέση

Η ανάπτυξη είναι και δική μας ευθύνη

Θέλετε ανάπτυξη και περιμένετε να σας την φέρει η όποια κυβέρνηση στο πιάτο;  Μάλλον δεν ξέρετε τι σημαίνει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη μπορεί να ειναι ένα άθροισμα πολλών μικρών πραγμάτων. Πολλών μικρών πραγμάτων που μπορεί να ξεκινήσει να κάνει σήμερα κιόλας ο καθένας από εμάς μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. 

Με το να αυξήσει την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων, ας πούμε. Ή με την πληροφόρηση του εμπόρου ότι δεν ψωνίζει το τάδε είδος επειδή ειναι και ακριβό και εισαγόμενο.

Η ανάπτυξη έχει να κάνει με ιδέες που γίνονται πράξη. Όπως η υπόσχεση όλων ότι δεν θα μείνει λεμόνι αμάζευτο πάνω σε κανένα δέντρο στην Ελλάδα και ότι οι εισαγωγές από την Αργεντινή ή την Τουρκία θα περιοριστούν στο ελάχιστο.

Πως θα γίνει αυτό; Ας βγάλουν, για παράδειγμα, οι φίλοι που διευθύνουν τα ΚΕΘΕΑ τους μαθητές τους στα χωράφια, ύστερα από συμφωνίες με τους ιδιοκτήτες των περιοβολιών, ας τα μαζέψουν σε λογικές τιμές και ας τα μεταπουλήσουν σε εμπόρους. Τα οφέλη μιας τέτοιας κίνησης θα ειναι πολλαπλά.

Η πολιτεία μπορεί να συνδράμει μόνο μέσα από διευκολύνσεις φορολογικές, από εξορθολογισμό και απλοποίηση διαδικασιών, μέσα από την υιοθέτηση κοινών για όλους κανόνων ή μέσα από την διαμόρφωση ενός κλίματος όπου ο επιχειρηματίας μπορέι να προγραμματίσει τις κινήσεις του σε βάθος τουλάχιστον ενός έτους.

Η αυτοδιοίκηση μπορεί να συνδράμει αναλαμβάνοντας η ίδια την διεκπεραίωση γραφειοκρατικών διαδικασιών αδειοδότησης επενδύσεων που γίνονται στα όρια ευθύνης της!

Η ανάπτυξη δεν ειναι δουλειά του Χρυσοχοϊδη, της Κατσέλη, του Παπακωνσταντίνου. Είναι θέμα αλλαγής της στάσης όλων μας απέναντι στα πράγματα. 

25 Μαρτίου 2011 updated

Ο κ. Παπανδρέου θα έχει πολύ δύσκολο έργο στις 25 Μαρτίου

Πέρα από τους επικριτές (σφοδρούς ή ήπιους) της μέχρι τώρα πολιτικής του, της απόφασης υιοθέτησης του  μνημονίου βοήθειας αλλά και τους κομβικής σημασίας  χειρισμούς του από τον Νοέμβριο του 2009 ως τον Μάιο του 2010, πέρα και από τους υποστηρικτές της πολιτικής του, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, κυρίως οπαδών του κατά την φορτισμένη και έντονη περίοδο αμέσως μετά τις εκλογές του 2007 και πριν την επανεκλογή του στην προεδρία του κόμματός του, οι οποίοι παραμένουν μετέωροι σε στάση  μακροχρόνιας αναμονής. Δεν ξέρω αν το γνωρίζει αυτό ο κ. Παπανδρέου ή οι επιτελείς του αλλά σίγουρα θα τους ήταν χρήσιμο να γνωρίζουν ότι και αυτή η ιδιότυπη και μεγάλης διάρκειας ανοχή πλησιάζει στο τέλος της, καθόσον είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί την ψυχική ισορροπία τους προστατεύουν παρά πραγματικά έχουν δώσει μια ιδιαίτερα μεγάλη περίοδο χάριτος.

Τούτη η μερίδα ανθρώπων, λοιπόν, αναμένει, άμα τη λήξη της συνόδου κορυφής κατά τις σημειολογικά ταιριαστές ημερομηνίες της 24^ης και 25^ης Μαρτίου να ξεκινήσει απελευθερωτικός αγών που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες Μεγάλες Ιδέες, Εν μέρει είναι αδαείς, εν μέρει κακά πληροφορημένοι, εν μέρει εκφράζουν επιθυμίες που τις ανάγουν σε πολιτικές προβλέψεις.

Όσοι κινούνται κοντά στα ευρωπαϊκά αλλά και στα ελληνικά πράγματα γνωρίζουν κάποια βασικά πράγματα τα οποία δεν είναι ευχάριστα μεν, στο βαθμό που κάποιοι θα επιθυμούσαμε, αλλά είναι βέβαιο ότι θα υιοθετηθούν στη επικείμενη σύνοδο κορυφής , κάποια άλλα αποκλείονται, άλλα είναι διαπραγματεύσιμα ενώ άλλων η τύχη θα κριθεί μια εβδομάδα ενωρίτερα, στις 17 Μαρτίου, που η Γερμανική κάτω Βουλή συζητά νομοθετική πρόταση απαγόρευσης επαναγοράς ομολόγων από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης. Καθώς η πρόταση συναντά μεγάλη απήχηση στην Γερμανική κοινωνία και η καγκελάριος κ. Μέρκελ βλέπει τη δημοτικότητά της να φθίνει ραγδαία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πρόταση θα υπερψηφιστεί πανηγυρικά.

Έτσι, βέβαιη θεωρείται η επιμήκυνση της περιόδου εξόφλησης του δανείου που μας χορηγήθηκε από την τρόικα. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται καν να γίνει δεκτή η εισαγωγή συζήτησης για  επαναγορά χρέους, καθώς η καγκελάριος θα δηλώνει ότι έχει δεμένα τα χέρια της ύστερα από την αναμενόμενη απόφαση της Βουλής της χώρας της. Το άλλο θέμα μιας λύσης που έχει γίνει αντικείμενο συζητήσεων,η  μείωση δηλαδή των επιτοκίων δανεισμού θα σκοντάψει σε αντιστάσεις και η αποδοχή του είναι αυτή τη στιγμή πολύ αμφίβολη. Το μόνο που στην ουσία θα μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ευρωομόλογο. Μάλιστα, όχι η έκδοσή του αλλά οι όροι και οι προϋποθέσεις κάτω από τους οποίους θα εκδοθεί.  Από τη στιγμή που η Γερμανία δέχεται να το συζητήσει, θα θέσει αυστηρότατους όρους στους άλλους εταίρους αλλά και σε όσους σπεύσουν να ωφεληθούν από αυτό.  Θα το κάνει, από τη στιγμή που το μεγαλύτερο βάρος μιας τέτοιας πολιτικής θα το επωμιστεί η ίδια.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η ημερομηνία θα περάσει με την Ελλάδα να πανηγυρίζει για την επιμήκυνση και την διαπραγμάτευση της έκδοσης του ευρωομολόγου. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για την ανάσα που θα πάρει η χώρα η οποία όμως δεν θα συνοδεύεται από σοβαρές κινήσεις αντιστροφής του κλίματος των αγορών. Έχω όμως μεγάλη αμφιβολία αν η κυβέρνηση αυτή πιστεύει πραγματικά ότι η χώρα μπορεί να αποφύγει την επίσημη ανακοίνωση της χρεοκοπίας ή έχει ήδη ρίξει λευκή πετσέτα. Για το καλό του τόπου, ελπίζω να εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα τα καταφέρουμε να αποφύγουμε την πτώχευση. Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι  κανένα προεκλογικό σύνθημα που θα περιλαμβάνει ανένδοτο κατά της Μέρκελ  από μια πτωχή πλην τίμια χώρα δεν θα με εμπνεύσει. Το αντίθετο. 

Υ.Γ. Ελπίζω όσοι εμπνεύσθηκαν τα νυχτερινά δωράκια στους δικηγόρους με στόχο την εκλογή «δικών» μας παιδιών στα διοικητικά συμβούλια των Δικηγορικών Συλλόγων, να κατάλαβαν το μάταιο των ενεργειών τους. Κατάφεραν και το επάγγελμα να μην ανοίξει, δημιουργώντας για μια ακόμη φορά ανισότητες στη μεταχείριση διαφορετικών επαγγελματικών ομάδων, και τους συλλόγους να χάσει το κυβερνών κόμμα. Και η πίτα φαγωμένη και ο σκύλος νηστικός.  Μπράβο για την υπερβολικά κοντόφθαλμη σκέψη σας!!! 

Κάθαρση

Μπορεί ο σπάγκος να μοιάζει φυλακή αλλά ειναι αυτό που κρατά ζωντανό τον αετό

-          Βάλτε βόμβες, ρε! Κάψτε τα τα ρημάδια...

                Ακούστηκε από το βάθος της αίθουσας θερμόαιμος κουκουές. Οι τοπικοί πρωτοκλασσάτοι σύντροφοί του, πιό συγκρτατημένοι και πιό «βιτρινάτοι» δεν υιοθέτησαν την ρητορική του αλλά υπερθεμάτισαν στη λογική του.  Με δικά τους λεφτά χτίστηκαν τα σπίτια. Η ίδια πάντα λογική: «Εγώ σε πληρώνω, εγώ το έχτισα, τα λεφτά μου». Είναι πλέον χάσιμο χρόνου να εξηγήσεις στον καθένα ότι η δημόσια περιουσία επειδή ακριβώς, ως δημόσια, είναι κοινή, δεν ανήκει σε κανέναν. Είναι χάσιμο χρόνου να εξηγήσεις σε οποιονδήποτε ότι δεν πληρώνει τον δημόσιο υπάλληλο. 

                Να βάλει βόμβα να κάψει τα ρημάδια τις εργατικές κατοικίες ήθελε ο κληρωθείς ευτυχής νέος ιδιοκτήτης μιας από αυτές όπως δήλωσε στην πρώτη γενική συνέλευση των κληρωθέντων που οργάνωσε το Εργατικό Κέντρο. Επειδή η ποιότητα κατασκευής ήταν κατώτερη του μέσου όρου, επειδή οι κακοτεχνίες ήταν πάμπολλες. Όχι δημιουργικές προτάσεις, όχι προσπάθεια εξέυρεσης λύσεων ή φροντίδα βελτίωσης αλλά προτάσεις καταστροφής, άρνησης, απαξίωσης.

                Ρώτησα πως που και πότε θα καταβάλαμε τις πρώτες δόσεις αποπληρωμής των κατοικιών.

-                      Γίνεται προσπάθεια να μειωθεί η δόση με στόχο την δωρεάν παραχώρηση Ήταν η απάντηση του πρωτοκλασσάτου. Έμεινα άναυδος! Όχι πρόνοια ώστε να ειναι δυνατό να δοθούν περισσότερα σπίτια σε μεγαλύτερο αριθμό δικαιούχων σε χαμηλό κόστος αλλά τζάμπα εμείς κι ας καεί το σύμπαν! Η χαριστική βολή ήρθε από τον «μπουρλοτιέρη» που με πλησίασε: «Ρε φιλαράκι, θα πληρώσεις; Αφού θα τα χαρίσουν..»

«Αφού θα τα χαρίσουν».  Η πεμπτουσία της φιλοσοφίας ζωής της μεταπολεμικής Ελλάδας: εύκολα δάνεια σε ημέτερους, χαριστικές ρυθμίσεις δανείων, επιδοτήσεις, δικαιώματα. Ένας φαύλος κύκλος που κατέστρεψε την παραγωγική βάση της χώρας και δημιούργησε στρατό τεμπέληδων.

Ναι, τεμπέληδων. Γιατί τεμπέλης δεν ειναι αυτός που εργάζεται 4 ώρες την ημέρα αλλά και αυτός που κάνει τρεις δουλειές, αντιμετωπίζει και τις τρεις σαν βάρος και δεν αποδίδει σε καμιά.

Χιλιάδες δάνεια της Εργατικής Εστίας έμειναν απλήρωτα με την προοπτική της χαρριστικής ρύθμισης, δεκάδες αγροτικοί συνεταιρισμοί στη χώρα έκαναν «φιλεργατική και φιλοαγροτική πολιτική» ή επιχειρούσαν στη βάση της λογικής των χαρισμένων δανείων, εκατομμύρια αγρότες έμαθαν να ζουν από  τα λεφτά των επιδοτήσεων και όχι από τον ιδρώτα τους, εκατοντάδες  επιχειρήσεις στήθηκαν και μεγαλούργησαν διακινώντας αέρα κοπανιστό που όμως επιδοτούνταν αδρά μέσα από Ευρωπαϊκά προγράμματα.

Κοινές και κοινότυπες διαπιστπώσεις  θα πει κανείς. Δεν ειναι διαπιστώσεις αλλά επώδυνο άγγιγμα της πληγής που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Είναι υπενθύμιση σε όσους πάσχουν από την ψυχική διαταραχή κατά την οποία του ασθενή του φταέι ο γιατρός που τον πονάει και όχι η αρρώστια Διαπίστωση ότι το να τα βάζουμε με την Μέρκελ μπορεί να ικανοποιεί το θυμικό μας αλλά τα προβλήματα δεν τα λύνει. Είναι ακριβώς η ίδια λογική του κουκουε : Βάλτε βόμβες και κάψτε τα ρημάδια γιατί δεν μας τα χαρίζουν τα χρέη, δεν μας ρυθμίζουν τα δάνεια, δεν μας επιδοτούν όπως μας μάθανε μέχρι σήμερα αλλά ζητάνε να αποδείξουμε ότι θα προσαρμοστούμε.

Κι εμείς αντί να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε, αν θέλουμε να μας «παίζουν», θεωρητικοποιούμε την ηλιθιότητά μας και την ντύνουμε με επαναστατικό ιδεολογικό μανδύα. Εμείς, με το πιάτο άδειο μπροστά μας, φωνάζουμε γιατί το ποτήρι δεν είναι κρυστάλλινο.

Το περίφημο μνημόνιο είναι μια δικαιολογία και δεν έχει να κάνει με την ουσία. Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης που ήρθε ύστερα από κάποια γεγονότα.  Μπορει να αλλάξει αλλά τα γεγονότα ΔΕΝ αλλάζουν. Κάποιοι μπερδεύουν την ανάγκη για επώδυνες δομικές αλλαγές της κοινωνίας με την πολιτική απόφαση υιοθέτησης μιας μεθόδους εξεύρεσης χρημάτων. Τους βολέυει αυτό αλλά δεν βολεύει την Ελλάδα.

Λυπάμαι όταν στις πάμπολλες επαφές μου με επιχειρηαμτίες ανακαλύπτω ότι οι περισσότεροι δεν βλέπουν (ή κάνουν ότι δεν βλέπουν;) το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Λυπάμαι όταν ανακαλύπτω ότι πάμπολλοι πολιτικοί πρώτης γραμμής, ακόμα και μέλη της κυβέρνησης δείχνουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των στιγμών

Καθαρή Δευτέρα σήμερα. Είσοδος στη σαρακοστή. Ημερομηνιακό παιχνίδι... έχουμε μπεί στην εθνική σαρακοστή εδώ και μήνες. Αν όμως, για τους χριστιανούς, η σαρακοστή συμβολίζει μια πορεία κάθαρσης δεν είμαι σίγουρος ότι και η εθνική σαρακοστή λειτουργεί ως κάθαρση. Το εύχομαι ...

Υ.Γ.  Η δημόσια περιουσία, επειδή ακριβώς είναι κοινή, δεν ανήκει σε κανέναν. Κρατήστε το αυτό στο νου σας. Παιδέψτε το, παλέψτε το, αμφισβητήστε το. Κι ύστερα από μέρες, σκεφτείτε τη φράση «Μαζί τα φάγαμε». Βάλτε τη δίπλα στις φράσεις «Ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Γιάννης έκλεψαν». Θα δείτε ότι ΟΛΕΣ ειναι αληθινές και δεν αναιρεί η μια την άλλη. 

Λαυρεωτική: η άλλη Αττική

    Όταν ξεκινούσα το πρωϊ, με συννεφιά και τον καιρό βαρύ, έτοιμο για βροχή, δεν περίμενα η μέρα μου να εξελιχτεί με τον τρόπο που έγινε. Όσο περίμενα τον Βαγγέλη, στον προαύλιο χώρο του εντυπωσιακού Δημαρχείου στα Καλύβια Θορικού, είχε ήδη αρχίσει να βρέχει οπότε και οι λίγες ελπίδες να δω πραγματικά κάτι, έμοιαζαν να έχουν χαθεί.

    Ο Βαγγέλης ήρθε με ένα Hyundai i10 και αυτό έμοιασε με το τελειωτικό χτύπημα «που θα πάμε» σκέφτηκα «με το κουρδιστό».  Με την οικειότητα που δίνει η διαδικτυακή γνωριμία, αν και βρισκόμασταν για πρώτη φορά, ξεκινήσαμε την βόλτα μετά μια στάση για ένα καφε στο χέρι. Δεν ρώτησα που πάμε, άφησα τον Βαγγέλη να οδηγεί.  Ο μικρός (ας με συγχωρέσει, αλλά είναι μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος από την κόρη μου) αποδείχτηκε ανεξάντλητη πηγή πληροφόρησης και γνώσεων που δεν είχα.

    Πρώτ’ απ΄ όλα μου έδειξε μια Αττική που πραγματικά μου ήταν άγνωστη. Το μικρό της Hyundai αποδείχτηκε «σκυλί» αν και κινήθηκε ως επι το πλείστον σε χωματόδρομους με πλήθος νεροκοπές σαν χαράδρες!  Όταν αφού αφήσαμε πίσω μας τον Κουβαρά και στ’ αριστερά μας το μεγάλο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης, νόμισα προς στιγμή ότι εκεί θα τελειώσει το ταξίδι μας, αλλά το χιλιαράκι, με την Τρίτη προσπάθεια, πέρασε τον σκόπελο μιας νεροφαγωμένης ανηφόρας και από εκεί ξεκίνησε το πραγματικό ταξίδι.

     Άκουσα, και είδα, τρεχούμενα νερά και μικρούς καταράκτες χαμένους μέσα στο ελάχιστο αδόμητο τοπίο της νοτιοανατολικής Αττικής. Μπήκα σε πευκιώνες πανέμορφους, καμάρωσα την φύση που αγνοεί το κρύο και στόλισε τα ξέφωτα με δεκάδες αγριολούλουδα κι ανάμεσά τους κατακόκκινες πανέμορφες ανεμώνες! Είδα τα χώματα, τις πέτρες τους βράχους με άλλο μάτι, γνωρίζοντας ότι κάτω απ’ τα πόδια μου ξετυλίγεται ένας ατέλειωτος λαβύρινθος από μεταλλευτικές στοές το μήκος των οποίων ξεπερνά τα 3.500 χιλιόμετρα!!  Είδα το αρχαίο θέατρο του Θορικού, χωρίς καμιά περίφραξη, καμιά φύλλαξη ανοιχτό σε όλους και σε όλα. 

  Είδα δεκάδες εισόδους από στοές σκόρπιες σε όλη την περιοχή, όλες (;) κλειστές. Έμαθα για μετανάστες που είχαν φτάσει να δουλέψουν στα μεταλλεία στα τέλη του 19^ου αιώνα από Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία κι έχτισαν το δικό τους μικρό οικισμό, την Πλάκα Θορικού!!! Απομεινάρι αυτού του πρόσφατου συγχροτισμού η παρουσία μικρής κοινότητας καθολικών στην περιοχή και η καθολική εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας  στο Λαύριο.

     Είδα ερειπιώνες εγκαταστάσεων, ράγες και βαγονέτα να σκουριάζουν, βουνά σκουριάς δίπλα στη θάλασσα και στα σπίτια ανθρώπων. Οσμίστηκα το πλούσιο σε ζωή παρελθόν αλλά και τον ίδρω, την αγωνία, τον κόπο των μεταλλωρύχων.  Είδα την εγκατάλειψη να συνοδεύεται από χιλιάδες αυθαίρετα και να στολίζεται με την χαρακτηριστικά άσχημη αναρχία στη δόμηση και την χαραξη των δρόμων. Στάθηκα θυμωμένος να παρατηρώ αυτή την απίστευτη έλλειψη σεβασμού που επιδεικνύει ο έλληνας απέναντι στον δημόσιο χώρο. Είδα αμπέλια, λιόδεντρα, περβόλια, μπαξέδες, πρόβατα, ζωή.

     Είδα μεσήλικες με σκαμένο πρόσωπο να «φυλάνε» τα μπλόκα από τη μεριά της Κερατέας κι από τη μεριά του Λαυρίου. Είδα 3 παιδαρέλια, αστυνομικούς να τρώνε όρθια τη βροχή με θλίψη κι απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια τους.

    Έμαθα για τα πεντακόσια τόσα διαφορετικά μεταλλεύματα που κρύβει στα σπλάχνα της η Λαυρεωτική, για τους πολλούς και μεγάλης σημασίας αρχαιολογικούς χώρους. Άκουσα το παράπονο ότι κανείς δεν νοιάστηκε να αναδείξει πραγματικά αυτά που αποτελούν την ιστορία του τόπου. Η έλλειψη σεβασμού πάλι μπροστά μου. Οι στοές αντιμετωπίστηκαν σαν σκουπιδότοποι, σαν βόθροι, σαν χαβούζες. Οι αυθαίρετοι νεοέλληνες θέλησαν να κρύψουν από τα βλέμματα του κόσμου το παρελθόν τους, το παρελθόν του τόπου τους σαν να ντρέπονται γι’ αυτό. Έτσι, βιομηχανικά κτίρια, μικρές εγκαταστάσεις, παλιά οικήματα εγκαταλείφθηκαν, λεηλατήθηκαν, αφέθηκαν να γκρεμιστούν και στη θέση τους επιδείχνονται τα οικτρά νεόσπιτα με το φοσυκωτό στην αυλή και την «κούρσα» ή το 4Χ4 στο υπαίθριο – πάντα – γκαράζ. Διότι τι να το κάνεις το Τσερόκι αμά δεν το βλέπει ο γείτονας;

    Πήγα παντού. Εκτός από το Οβριόκαστρο. Την ντροπή της πατρίδας μου. Της πατρίδας μου που δεν σέβεται τον εαυτό της και τους νόμους της. Στο Οβριόκαστρο δεν πήγα, αν και ο Βαγγέλης ήθελε να μου το δείξει... όταν φτάσαμε στο ύψος της πινακίδας που έδειχνε αριστερά κι έλεγε «Προς αρχαιολογικό χώρο Οβριόκαστρου Κερατέας» οι αστυνομικοί μας σταμάτησαν λέγοντας μας ότι «απαγορεύεται η μετάβαση». Γιατί; «Διαταγές» απάντησαν ανασηκώνοντας τους ώμους. Γι’ αυτά όμως θα μιλήσουμε μιαν άλλη μέρα...