Η κρίση θέλει κριττική

• Το γεγονός ότι ο Σαμαράς είναι επικίνδυνος δεν καθιστά αυτόματα τον Παπανδρέου άριστη επιλογή για την διαχείριση της κρίσης.
• Αν ο Παπανδρέου όρκισε τον Βενιζέλο υπουργό Οικονομικών για να τον «κάψει» θα πρέπει να οδηγηθεί στο ειδικό δικαστήριο.
• Προφανώς, θεωρώ επικίνδυνα ηλίθιους όσους χαίρονται για την ακύρωση στην πράξη του Βενιζέλου. Αν αναρωτηθούν γιατί, αποδεικνύουν αυτόματα την θέση μου.
• Η λογική «μην κριτικάρεις τώρα γιατί θα έρθει ο Σαμαράς» είναι παράλογη.
• Αφού έχουμε μονοκομματική κυβέρνηση, την ευθύνη για την συγκρότηση του Υπουργικού Συμβουλίου την έχει ο πρωθυπουργός και κάθε κριτική κατά οποιουδήποτε υπουργού, στρέφεται και κατά του πρωθυπουργού.
• Δεν θα μάθουμε ποτέ αν πέτυχαν ή απέτυχαν τα οποιαδήποτε μέτρα του μνημονίου ή του μεσοπρόθεσμου επειδή ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Ξέρουμε όμως ότι μέχρι σήμερα απέτυχε η κυβέρνηση και η χώρα.
• Στο μεσοπρόθεσμο οδηγηθήκαμε επειδή δεν εφαρμόσαμε σωστά το μνημόνιο Ι. Η μη εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου που μπορεί να οδηγήσει;
• Το γεγονός ότι «οι άλλοι» μας έφτασαν ως εδώ δεν αθωώνει κανέναν από «εσάς».
•  Ας πει κάποιος στον κ. Ρέππα ότι μετά την «προσωπική διαφορά» που ετοίμαζε έχω κάποιες «προσωπικές διαφορές» μαζί του.
• Αναρωτιέται η κ. Αποστολάκη «είμαστε αλήθεια σοσιαλιστές;». Ας την καθησυχάσει κάποιος: ποτέ δεν ήταν.
• Ενώ ο κόσμος γύρω μας χάνεται, κάποιοι υπουργοί περνούν απαρατήρητοι. Νομίζουν ότι αν δεν κάνουν τίποτα θα γλυτώσουν την έδρα τους.

Το μέλλον της Ευρώπης και η Ελλάδα

Επί σειρά ετών όσοι θεωρούμε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση τη μόνη προοπτική της Γηραιάς Ηπείρου σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, περιμέναμε πότε και πώς η συζήτηση θα έφτανε σε κορυφαίο επίπεδο και θα απασχολούσε την κεντρική σκηνή της Ευρώπης. Γνωρίζαμε όλοι ότι οικονομική χωρίς πολιτική ενοποίηση δεν είναι λειτουργική ούτε ικανή να αντιμετωπίσει και ξεπεράσει δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις της αγοράς, κυρίως λόγω της δυσκολίας στη λήψη αποφάσεων ειδικά σε περιπτώσεις όπου η αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική και έγκαιρη. Γνωρίζαμε επίσης ότι πολιτική ενοποίηση προϋποθέτει εκχώρηση σε κάποιο κοινοτικό όργανο ή όργανα το δικαίωμα λήψης αποφάσεων, δεσμευτικών για τα κράτη – μέλη της Ένωσης. Άλλωστε αυτό δεν είναι άγνωστο στους Ευρωπαίους Πολίτες από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι όπου ανακύπτει ζήτημα,  το Ευρωπαϊκό Δίκαιο υπερτερεί του Εθνικού ή το Εθνικό Δίκαιο υποχρεούται να προσαρμόζεται στο Ευρωπαϊκό. Αυτό στην πράξη σημαίνει εκχώρηση μέρους των λεγόμενων κυριαρχικών δικαιωμάτων πράγμα που ισχύει ούτως ή άλλως με την υπογραφή οποιασδήποτε διεθνούς σύμβασης πόσο μάλλον με την συμμετοχή σε μια Ένωση έστω κυρίαρχων κρατών.

Το γεγονός ότι η συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή την πρωτοφανή κρίση χρέους που απειλεί τα θεμέλια της ΕΕ αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι καλό γιατί μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις εν θερμώ, αλλά η Ευρώπη έχει αποδείξει ότι έχει και υπομονή και επιμονή. Επιπλέον, έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι η ανάγκη να γίνουν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι επιτακτική. Οι αναφορές πανταχόθεν για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης ή για αναθεώρηση της συνθήκης της Λισσαβόνας το καταδεικνύουν. Η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα σε αυτόν τον διάλογο. Οφείλει να κάνει τα πάντα ώστε να παραμείνει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης γιατί το παρόν και το μέλλον της είναι ιστορικά συνυφασμένο με το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.

Δυστυχώς, μια σειρά αποφάσεων και δράσεων - λογικών την στιγμή που πάρθηκαν και για την κοινωνική νοοτροπία της εποχής –μαζί με λαϊκίστικες πολιτικές σπατάλης οδήγησαν την χώρα μπροστά σε μια ακόμη οικονομική καταστροφή. Το γεγονός αυτό την τοποθετεί επίσης στο περιθώριο του ιστορικού γίγνεσθαι, καθώς ο λόγος μιας καταστραμμένης οικονομικά χώρας δεν έχει την απαιτούμενη βαρύτητα ώστε να δράσει καταλυτικά στις υπό διαμόρφωση εξελίξεις. Έχουμε καιρό άραγε να το αντιστρέψουμε αυτό όσο οι συζητήσεις ακόμη διαρκούν ή τελικά η μόνη μας συνεισφορά θα είναι πιθανά η έγκριση της συνθήκης από το κοινοβούλιο και η υπογραφή μας στο τέλος της συνθήκης;

Ας είμαστε πραγματιστές. Ο πολιτικός χρόνος δεν επαρκεί. Δυστυχώς για εμάς, πέρα από τις υπόλοιπες συνέπειες της αδυναμίας μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση αυτή, η στην πράξη απουσία μας από τις συζητήσεις για την μετεξέλιξη της Ευρώπης είναι ίσως το βαρύτερο και ντροπιαστικότερο για τη χώρα πλήγμα. Μπορούμε όμως να πετύχουμε άλλο πράγμα, έστω και τώρα. Μπορούμε ακόμη να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα και έχει τις δυνατότητες και αξίζει να είναι μέρος της Νέας Ενωμένης Ευρώπης. Για να το πετύχουμε όμως πρέπει να έχουμε αποφασίσει ότι το θέλουμε και ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όσα πρέπει γι’ αυτό. Είμαστε; Είναι η παρούσα κυβέρνηση στο σύνολό της;  Για το δεύτερο διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Για το πρώτο, ελπίζω ότι τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουμε μια τέτοια προοπτική μπορούν να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών μας.   

Έχω νεύρα!

Όταν, λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο υφυπουργός οικονομικών Παντελής Οικονόμου, δήλωνε εμμέσως πλήν σαφέστατα και με χαρακτηριστικές χειρονομίες ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν ήταν παρά ένας τακτικός ελιγμός ώστε να διορθωθεί λογιστικά η εικόνα της χώρας και ότι η εφαρμογή του δεν ήταν δεδομένη, πολλοί – κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς – σπεύσαμε να του επιτεθούμε χαρακτηρίζοντάς τον επιεικώς φαιδρό, εκτός τόπου, γνήσιο εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ και άλλα χειρότερα. Δεν φανταζόμασταν τότε ότι ήταν ο πλέον ειλικρινής των υπουργών και ότι εξέφραζε την κυβερνητική πλειοψηφία. Κανείς δεν φανταζόταν ότι επί δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση «δούλευε» κυριολεκτικά τους δανειστές μας ότι δήθεν θα κάνει κάτι να αλλάξει αυτή τη χώρα ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες σταθερότητας οι οποίες θα επέτρεπαν στις αγορές να την εμπιστευθούν για επενδύσεις ώστε να επιστρέψει κάποτε στο μέλλον τμήμα των δανείων της.

Κανείς μας δεν κατάλαβε τότε ότι η χώρα μας έκανε μια ακόμα «αρπαχτή» λίγο πριν οδηγηθεί σε επίσημη στάση πληρωμών. Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των Ευρωπαίων και των ΔΝΤών με κάτι μέτρα κατά των μονίμως ηλίθιων μισθωτών και συνταξιούχων, καταγγέλλοντας συνεχώς το διεφθαρτμένο κράτος, την ανυπαρξία διοίκησης, την εκτεταμένη κλοπή της δημόσιας κινητής και ακίνητης περιουσίας μας ξεγέλασε όλους ότι κάτι θα κάνει. Φεύ! Μια από τα ίδια και μάλιστα στην χειρότερη συγκυρία.

Τέτοια είναι πιά η κατάντια ώστε σήμερα ο πρωθυπουργός δήλωσε με στόμφο ότι το εθνικό συμφέρον είναι πάνω από την διατήρηση της έδρας κάθε βουλευτή. Αλήθεια; Κι εγώ που νόμιζα ότι πάνω από την βουλευτική έδρα υπάρχει μόνο ο υπουργικός θώκος! 

I see Stupid People...

Πίνετε Ληγμένα Πατριώτες!

        Το έχετε καταλάβει συνέλληνες; Θέλουν να μας βάλουν να μαζεύουμε τους φόρους! Το είχε πει και ο Κίσιγκερ ότι κράτος που δεν μαζεύει τους φόρους είναι μπουρδέλο και αυτοί τώρα θέλουν να μας βάλουν να τους μαζεύουμε! Η συνωμοσία των μασόνων και των εβραίων είναι προφανής! Είπαν ότι πρέπει να μειώσουμε τη διαφθορά! Οι εντολές της νέας τάξης πραγμάτων εκτελούνται κατά γράμμα από τους ντόπιους πράκτορες! Πάταξη της διαφθορετικότητας. Θα τους δώσουμε τον ήλιο μας, θα τους αφήσουμε να βρουν τα πετρέλαιά μας και άκουσα ότι θα μας πάρουν τα πορτοκάλια και τη φέτα για να πεινάσει ο λαός! Με τα νέα μέτρα επιχειρείται η επιβολή τάξης στο κράτος! Νέας Τάξης προφανώς γιατί η παλιά δεν τους αρέσει! Θέλουν να αλλάξουν το κράτος μας! Αλλά τέτοιο μπουρδέλο κράτος είμαστε που τους αφήνουμε να θέλουν να μας αλλάξουν! Ξυπνήστε Έλληνες! Χτυπάνε τα ΤΑΞΙ και τα Λεωφορεία για να πάμε με τα πόδια στην επανάσταση, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι! Δεν το βλέπετε το σχέδιο που το είπε και ο πατέρας που ξεχνώ το όνομά του; Όλα έχουν γραφτεί! Εδώ μάλιστα προσπαθούν να ενώσουν την Ευρώπη! Είναι σχέδιο! Σχέδιο! Να έρθει το θηρίο από την Ανατολή και να μας κατασπαράξει ενωμένους! Οι Τούρκοι για ένα οικόπεδο παραθαλάσσιο θα κάνουν πόλεμο με το Ισραήλ όπως έγραφαν οι προφητείες. Το οικόπεδο είναι δικό μας διότι είναι οικογενειακή περιουσία! Οι Αμερικάνοι Ιμπεριαλιστές θέλουν να εξαφανίσουν την Πατρίδα από το χάρτη γιατί είμαστε το μόνο εμπόδιο στα σχέδιά τους! Μείναμε μόνοι να φυλάμε Θερμοπύλες γιατί λέει θέλουν να βάλουν διόδια και να εισπράττουν τέλη από τους Πέρσες και άλλους βαρβάρους. Το άκουσα αυτό αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Η ντόπια άρχουσα τάξη υποτελής των πολυεθνικών και του κεφαλαίου και τα νευρόσπαστα των υπηρετών του Σορος και της παρέας του παραδίδουν αλυσοδεμένη την εργατική τάξη στη Μέρκελ που θέλει να βάλει τους Έλληνες εργάτες - σκλάβους  να δουλεύουν μέρα - νύχτα στα φωτοβολταϊκά για να βλέπουν οι Γερμανοί και οι άλλοι Τεύτονες που όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί δεν έφτιαχναν. Δεν θα νικήσουν πατριώτες! Έσσεται Ήμαρ! Εμπρός! Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τα Ελληνικά Πετρέλαια! 

Ακούς Γιώργο;

Ο κ. Σόιμπλε βλέπει την πολιτική του στην κρίση χρέους
να αποδοκιμάζεται έντονα 

-          Αγαπητέ Παντελή, είμαι πεισμένος ότι η κυβέρνησής σας, η οποία εκπροσωπεί νόμιμα τη χώρα σας δεν θα εκπληρώσει τα όσα η ίδια συνυπέγραψε και το κοινοβούλιό σας ψήφισε. Δεν χρειάστηκε παρά να ακούσω τον συνονόματό σου υπουργό για να πειστώ.

-          Γκεόργκ, θα δεις ότι όλα θα εφαρμοσθούν κατά γράμμα. Το έχουν καταλάβει όλοι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.

-          Το έχουν καταλάβει; Να σου πω εγώ τι νομίζω; Εξέλαβαν την επαναδιαπραγμάτευση του αρχικού μνημονίου ως αδυναμία και υποχωρητικότητα κυρίως της Γερμανικής κυβέρνησης, και ήταν τέτοια, και θεωρούν ότι μπορούν να πιέσουν ακόμα περισσότερο. Όμως η Γερμανική κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά στις εκλογές και στο συνταγματικό δικαστήριο την αδυναμία της αυτή. Παραδέξου το. Η λύση του ελληνικού προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο με πτώχευση.

-          Μα δεν υπάρχει περίπτωση πτώχευσης χώρας της ευρωζώνης.

-   Χμμ. Ακριβώς αυτό λέω. Θα πρέπει να φύγετε ή να σας δείξουν την έξοδο. Όλο και περισσότεροι Οικονομικοί παράγοντες και αναλυτές στη Γερμανία το υποστηρίζουν.

-          Ευτυχώς, Γκεόργκ που τις αποφάσεις τις παίρνουν πολιτικοί και όχι τεχνοκράτες.

-          Όταν τις πάρουν τεχνοκράτες, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Η παραπάνω συζήτηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Παραποίησα λίγο τα στοιχεία του συνομιλητή μου αλλά σε τίποτα τις απόψεις του. Ίσως να μην είναι μια ακριβής μεταφορά των διαλόγων αλλά το πνεύμα και τα συμπεράσματα έχουν μεταφερθεί αυτούσια.

Δυστυχώς ο Γκεόργκ είχε δίκιο. Δεν χρειάστηκαν παρά δυο μήνες για να γίνει ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αθέτησε τα όσα συνυπέγραψε προκειμένου τότε να της εγκριθεί το δεύτερο μνημόνιο και να εκταμιευθεί η τρέχουσα δόση του δανείου διάσωσης.

Ο πρωθυπουργός αλλά και πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης επί δύο χρόνια σχεδόν τώρα δηλώνουν σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα στο εξωτερικό στην όποια προσπάθεια διαπραγμάτευσης σε όποιο πεδίο (οικονομικό, διπλωματικό ή άλλο) είναι η έλλειψη αξιοπιστίας: «κανείς δεν μας πιστεύει» είχε εξομολογηθεί ο κ. Παπανδρέου κάποτε. Άραγε χωρίς λόγο; λέω εγώ σήμερα. Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση έκανε ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να αποδείξει σε όσους δεν μας πιστεύουν ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Έδειξε και στον πλέον καλοπροαίρετο ευρωπαίο πολιτικό ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τους έλληνες. Δικαιολογίες βέβαια υπάρχουν πολλές: ο πρωθυπουργός θέλει αλλά δεν τον αφήνουν, μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι αναξιόπιστο, φταίει το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η κακή νοοτροπία των συνδικάτων φταίει, ο λαός είναι ανώριμος και άλλα τέτοια. Όλα τα παραπάνω είναι φθηνές και εν αμαρτίαις δικαιολογίες. Αλήθεια η κυβέρνηση προτιμά να είναι ανίκανη ή αναξιόπιστη; Αυτή τη στιγμή έχει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο.

Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλό μας. Τα συνδικάτα είναι αυτά που είναι: κουκιά τρώνε, κουκιά μολογάνε. Τα φτιάξαμε έτσι, έτσι ξέρουν να λειτουργούν.  Όταν υπογράφαμε τις συμφωνίες μας ξέραμε ότι θα πρέπει να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα και όχι στη Δανία ή στην Ιαπωνία. Τι κάναμε γι’ αυτό; Ο κάθε υπουργός τα δικά του. Ο ένας άνοιγε εντελώς ένα επάγγελμα, ο άλλος χάιδευε μερικά αυτιά, ο τρίτος δεν έκανε απολύτως τίποτα. Τι μάθημα έδινε ο κάθε υπουργός στα συνδικάτα; Ότι αν πιέσουν αρκετά όλο και κάτι θα βγάλουν. Έτσι είχαμε το μαϊμού άνοιγμα του επαγγέλματος των δικηγόρων, το εφεύρημα της «προσωπικής διαφοράς» στο μισθολόγιο, την κωλυσιεργία στις αποκρατικοποιήσεις, το ρυθμό χελώνας στις διαρθρωτικές αλλαγές. Επί δύο χρόνια τώρα το ίδιο έργο. Άραγε δεν φαινόταν ότι ο Ρέππας δεν έχει διάθεση να εφαρμόσει καμιά συμφωνία; Δεν το έκανε στο «Υποδομών» περίμενε κανείς να το κάνει στο «Εσωτερικών»; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση ο κάθε Ρέππας;

Θα προτιμήσω την εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό γιατί οποιαδήποτε άλλη είναι πολύ περισσότερο επώδυνη και εξευτελιστική και για την κυβέρνηση και για τον επικεφαλής της: Παρέμεινε ο Ρέππας υπουργός επειδή μόνο τέτοιους έχει το ΠΑΣΟΚ. Ρέππες.

Βέβαια κανένας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ δεν νοιάζεται για την στελεχιακή σου ένδεια.  Τα λεφτά τους θέλουν να εξασφαλίσουν όσο καλύτερα γίνεται και την εκλογική τους επιρροή στις χώρες τους. Ούτε τα λεφτά τους πλέον είναι σίγουρα (ποτέ δεν ήταν στατιστικά σίγουρα) ούτε και η αποδοχή της πολιτικής τους από το εκλογικό σώμα των χωρών τους. Γι’ αυτό ζητούν μετ’ επιτάσεως εγγυήσεις οι δανειστές. Εμπράγματες και όχι με υπογραφές. Μας έχουν αξιολογήσει στο επίπεδο «λαμόγιο». Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να σε κατατάξουν οι εταίροι σου στην κατηγορία αξιοπιστίας junk.

Εύχομαι να σοβαρευτούν εκεί στο Μαξίμου γιατί δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Γιατί κάθε φορά και εξ αιτίας δικών τους λαθών και παραλείψεων, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα για το λαό και τη χώρα και, τέλος, επειδή η άλλη κυβερνητική εναλλακτική, αυτή του κ. Σαμαρά είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη. 

Η Νορβηγική Εκκλησία και η Ελληνική Κρίση

Σχεδόν στο κέντρο του Gothenburg, απέναντι από το επιβλητικό Scandic Opalen Hotel και λίγα μέτρα από το στάδιο Ullevi βρίσκεται η Νορβηγική Εκκλησία.  Χτισμένη το 1958 με σκοπό να εξυπηρετήσει τους Νορβηγούς ψαράδες και ναυτικούς που έφταναν στο μεγάλο λιμάνι του Γκετεμπόργκ, ταπεινή, με το ξύλινο καμπαναριό της και την πλακόστρωτη κεκλιμένη στέγη της αποτελεί μια πινελιά παρελθόντος. Ο μεγάλος της κήπος με τις λεύκες και την άγκυρα να υπενθυμίζει το σκοπό για τον οποίο κατασκευάσθηκε κρύβουν το οικοδόμημα και ο επισκέπτης χρειάζεται μια δεύτερη ματιά για να το ανακαλύψει.

Στην προέκταση του κυρίως ναού επί πενήντα χρόνια η Νορβηγική παροικία φιλοξενούσε και έτρεφε τους ναυτικούς από την πατρίδα, στέγαζε τις εκδηλώσεις τις συναθροίσεις και τις καθημερινές συναντήσεις της. Α, και το Νορβηγικό προξενείο της πόλης.

Τον Απρίλη του 2011 η πολιτεία της Νορβηγίας αποφάσισε ότι δεν υφίστανται πλέον οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν στην ίδρυση της εκκλησίας και αποφάσισαν την κατάργησή της. Αφού δεν υπήρχε πλέον μόνιμο προσωπικό, χώροι στο κτίσμα απελευθερώθηκαν και το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος που διαχειρίζεται το κτίριο αποφάσισε την ενοικίασή του. Τα δύο διαμερίσματα του ιερέα και των υπαλλήλων, στον όροφο, όντας έτοιμα, ενοικιάστηκαν σε δύο οικογένειες Σουηδών και ο χώρος του υπερυψωμένου ισογείου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από το προξενείο της χώρας και ως τόπος συνάντησης των μελών της κοινότητας. Ο λατρευτικός χώρος παραμένει λειτουργικός και περιστασιακά φιλοξενεί το εκκλησίασμα.

Το Δ.Σ. της παροικίας αποφάσισε την διαμόρφωση του βόρειου τμήματος του ημιυπόγειου χώρου σε δωμάτια προς ενοικίαση σε φοιτητές. Τον χώρο και την κυρία Hanne Westvik επισκέφθηκα την 30^η Αυγούστου με σκοπό να ενοικιάσω το ένα δωμάτιο για την κόρη μου που κάνει το μεταπτυχιακό της. Εκεί και τότε άρχισαν τα θαύματα…

Μετά την γνωριμία μας, η ευγενέστατη κυρία Westvik, μας οδήγησε στο χώρο των φοιτητικών δωματίων. Υπήρχαν ίσως πέντε άνθρωποι τη στιγμή της επίσκεψής μας που εργάζονταν στο χώρο. Κάποιοι έβαφαν, άλλοι καθάριζαν, τρίτοι επισκεύαζαν το ηλεκτρικό δίκτυο. Κανείς από αυτούς όμως δεν ήταν εργάτης ή εργολάβος επ’ αμοιβή. Ήταν οι ένοικοι του ορόφου, υπάλληλοι του προξενείου και μέλη του συλλόγου που διαχειρίζεται το κτίριο. Ήταν όλοι εκεί με τις οικογένειές τους, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες τους  με μεράκι, όρεξη, κέφι, χαρά! Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Έβλεπες ανώτερα στελέχη του προξενείου, ελεύθερους επαγγελματίες του Γκέτεμποργκ, φοιτητές ή μαθητές ή υπάλληλους να βιδώνουν, να βάφουν να σφουγγαρίζουν να επιδιορθώνουν. Το αποτέλεσμα των εργασιών τους επίσης με άφησε άναυδο. Είχαν με μεράκι ψωνίσει κρεβάτια, γραφεία, βιβλιοθήκες, καναπέδες και είχαν στολίσει το χώρο με γούστο, ψυχή, προσωπικότητα. Άνθρωποι που δούλευαν μαζί για το κοινό καλό και για την χαρά της προσφοράς και της συμμετοχής. Χωρίς προφανείς υστερόβουλες, χωρίς ιδιοτέλειες.

Έφερα στο νου μου μια συνέλευση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στο Βόλο ένα χρόνο πριν και θυμήθηκα την αποστροφή μιας κυρίας, επιφανούς στελέχους ΜΚΟ στην περιοχή της Θεσσαλίας, ότι οι εθελοντικές εργατοώρες πρέπει να αμείβονται και πραγματικά μελαγχόλησα.

Σε όσους ανέφερα πίσω στην πατρίδα το συμβάν, μίλησαν για πιθανά οφέλη των εθελοντών, για καλά αμειβόμενους υπάλληλους οι οποίοι απλά εκτελούσαν τις επιθυμίες – διαταγές των προϊστάμενων τους και άλλα παρόμοια. Κανείς δεν αποδέχτηκε ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει εθελοντική προσφορά χωρίς χορηγία και τηλεοπτική κάλυψη. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει στην απλή απορία τι στο καλό είχε να κερδίσει ο Σουηδός νοικάρης βάφοντας το διαμέρισμα που ήθελε να νοικιάσει ο σπιτονοικοκύρης του πέρα από τη χαρά που δίνει η προσφορά στην κοινότητα, η συμμετοχή στο κοινό καλό.

Μια από τις εκφάνσεις της κρίσης αξιών την οποία βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι και η αδυναμία μας πλέον να σκεφτόμαστε και να δρούμε σαν μέλη μιας κοινότητας η οποία βασίζεται στην αλληλεγγύη των μελών της. Έχουμε αποδεχτεί την αρπαγή σαν μέσο κτήσης, την αμοιβή σαν κίνητρο παροχής υπηρεσίας, την εξαπάτηση σαν μέθοδο διαπραγμάτευσης, την ανύψωση του ατόμου σε ανώτερο ηθικό επίπεδο από την ομάδα. Έχουμε ντύσει την στρέβλωση αυτή της ανθρώπινης φύσης με θεωρητικά νεοηθικό ένδυμα και αξιακό σκελετό, έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας με αυτή τη λογική και έχουμε μάλιστα πεισθεί ότι οι δικές μας «αξίες» - και κατ’ επέκταση εμείς ως οντότητες - είναι ανώτερες των άλλων.

Ήταν μια από τις φορές που ένοιωσα την απογοήτευση για την πορεία μας να με κυριεύει.

Υ.Γ. Όσοι έχετε παιδιά στο σχολείο, ξεψαχνίστε υπόγεια, πατάρια, αποθήκες, μαζέψτε όλα τα χρησιμοποιημένα σχολικά βιβλία και στείλτε τα στο σχολείο του παιδιού σας. Λειτουργήστε σαν κοινότητα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. 

Υ.Γ. 2  Την ημέρα της μετακόμισης, υπήρχε ζεστός καφές στην καφετέρια, καραμέλες και μπισκότα στο τραπέζι, πίτσες στο φούρνο, αναψυκτικά στα ψυγεία και - κυρίως - ζεστασιά στα φιλόξενα πρόσωπα των ανθρώπων που υποδέχτηκαν τις 5 φοιτήτριες: μιας Ελληνίδας, μιας Νορβηγίδας και τριών Σουηδέζων

Γιέτεμπόρι μια ιστορική πόλη του βορρά

Είναι όμορφη πόλη το Γκέτεμποργκ (Γιετεμπόρι όπως οι ίδιοι αποκαλούν την πόλη τους ή Γκόθενμπέργκ όπως θα προτιμούσαν να τους αποκαλούν οι ξένοι). Όμορφη με πολλά δέντρα, μεγάλα λιβάδια και πάμπολλες λίμνες, ποτάμια, ρυάκια. Η παρουσία νερού είναι εμφανέστατη τόσο από τις επιφανειακές φυσικές υδατοσυλλογές όσο και από την υπερβάλουσα βλάστηση που χρωστά την ύπαρξή της στα μεγάλα ύψη βροχοπτώσεων και στο Ρεύμα του Κόλπου που κάνει το κλίμα ηπιότερο.

Χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Gota, η πόλη είναι γεμάτη όμορφα κτίρια, μεγάλους δρόμους, κήπους, δέντρα, κανάλια. Χωρίς την αυστηρότητα που αποπνέει η Γερμανία, η πόλη είναι καθαρή και τακτοποιημένη. Πέρασα μέσα από βιομηχανική περιοχή και ειλικρινά θα ήταν ένα μέρος επιλογής για να μείνω. Αταξία συνάντησα μόνο σε βόρειες συνοικίες όπου η πλειοψηφία των κατοίκων είναι μετανάστες.

Οι άνθρωποι αποπνέουν κάτι από την ανεμελιά των χίπυς της δεκαετίας του εξήντα, ιδιαίτερα στο ντύσιμο αλλά και στην συμπεριφορά. Μοιάζουν ανοιχτόκαρδοι, γελαστοί, εγκάρδιοι αν και δεν είχα (δεν χρειάστηκε και – κακώς – δεν το επεδίωξα) ιδιαίτερες επαφές μαζί τους. Από την άλλη τα προβλήματα με το αλκοόλ είναι έντονα και ορατά. Δεν έχω συναντήσει τόσους πολλούς μεθυσμένους γύρω μου από το πρωϊ, εκτός ίσως από την Σόφια της εποχής του ’80.

Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι σε μια μητρόπολη σχεδόν ενός εκατομμυρίου κατοίκων, τα αυτοκίνητα περνούν απαρατήρητα. Οι κυκλοφοριακές συνθήκες θυμίζουν καλοκαιρινές μέρες αργίας στην Ελλάδα στο πάρα πολύ καλύτερό τους: συνεχής ροή αυτοκινήτων. Πιστεύω επίσης ότι στη Σουηδία τα εργοστάσια παραδίδουν τα αυτοκίνητα χωρίς κόρνα, γι’ αυτό δεν άκουσα ποτέ έστω και μια τις 5 μέρες που είμαι εδώ.

Η έλλειψη αυτοκινήτων στους δρόμους ίσως να οφείλεται στο δαιδαλώδες αλλά υπεραρκετό σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς. Λεωφορεία πάνε παντού και είναι πάρα πολλά. Πολύ πυκνό και τεράστιο είναι και το δίκτυο των τραμ με το οποίο διακινούνται πάνω από 300.000 επιβάτες ημερησίως.

Κάτι που δεν ήξερα, το Γιέτεμπόρι είναι φοιτητούπολη. Σχεδόν ολόκληρο το κέντρο φιλοξενεί μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο δεκάδες κτίρια πανεπιστημιακών σχολών. Αυτό και το γεγονός της εξυπηρέτησης των βιομηχανικών μονάδων που είναι εγκαταστημένες στην περιοχή κάνουν την πόλη κοσμοπολίτικο κέντρο όπου μπορείς να βρεις εστιατόρια με φαγητό από όλες τις γωνιές της γης!

Τα αγαθά και οι υπηρεσίες στο Γκέτεμποργκ είναι ονομαστικά ακριβότερα από την Ελλάδα άλλα αν γίνει αναγωγή στη μέση μισθοδοσία νομίζω ότι δεν θα βρούμε σημαντικές διαφορές. Ένα παράδειγμα εδώ για να δειχθεί ότι δεν υπάρχει παράδεισος: για την ίδια διαδρομή, την ίδια ώρα της ημέρας  και τις ίδιες αποσκευές, πλήρωσα την μια μέρα 619 Κορώνες ταξί και μετά από 2 μέρες 180!!! Ταρίφες υπάρχουν παντού λοιπόν.